Column: Gado gado zonder pindasaus

Zondagavond. Na Ajax – FC Twente ging ik naar mijn opa en oma om Gado Gado te eten. Tijdens het eten praatte ik met mijn opa over de wedstrijd, waarna mijn oma op een gegeven moment zei: “Ach hou toch op, het is maar stom voetbal!”. Aangezien ik al uiterst geïrriteerd was door de wedstrijd, viel mij dit verkeerd. Nadat ik vol in de verdediging ging reageerde mijn vriendin: “Heb je honger schat? Je hapt zo lekker.” Met een kop op onweer vervolgde ik mijn maaltijd, en door deze maaltijd kwam ik op het idee van deze column.

‘FC Twente is net gado gado zonder pindasaus’. Voor velen van jullie waarschijnlijk een hele rare vergelijking, aangezien jullie dit gerecht niet kennen. Daarom zou ik het eerst beschrijven. Gado Gado is een Indisch gerecht dat koude ingrediënten bevat, waar de pindasaus het gerecht warmmaakt. Je begint met longtong (blokjes rijst) waarbij je vervolgens verschillende koude groenten en een halfgekookt ei op doet. Waarna je het bord gevuld hebt, gooi je er pindasaus op. Deze maakt het hele gerecht af. Dus waarom is FC Twente net als gado gado zonder pindasaus? Het ziet er goed uit, maar is niet te eten zonder pindasaus.
Zo voetballen onze helden in het rood goed, waren ze de hele wedstrijd beter dan Ajax, maar scheelde het toch aan de afronding. Mooi om te zien, maar het resultaat is 0,0. Waar FC Twente de pindasaus mist, heeft Ajax het perfecte aantal pindasaus en wordt het ook nog eens afgemaakt met saté en kroepoek. De Amsterdammers hebben 11 lekkere ingrediënten die een heerlijk gerecht maken, wij hebben meerdere spaghettislierten die niet bij de gado gado passen. Qua veldspel was je beter dan Ajax, qua kansen creeëren ook. Maar rendement? Ho maar. De laatste pass die net niet aankomt, te wild uithalen, verkeerde keuzes maken of de paal op je weg zien. Het lukte gewoon niet. Twente had nog 2 dagen door kunnen spelen zonder te scoren. En dan keek ik die wedstrijd ook nog eens met een Ajacied, die het voor elkaar wist mij nog chagrijniger te krijgen. Als Twente nou verdiend verloren had, was het voor mij al heel anders geweest. Maar die lach op zijn gezicht nadat Ajax onterecht 3 punten  wist binnen te halen, viel mij ook heel erg verkeerd. Provoceer niet als Twente onterecht met 3-0 de boot ingaat in de ArenA. Wees lief en bescheiden, snap onze boosheid en frustratie en laat ons lekker boos en gefrustreerd zijn. Laat ons met rust.

We hebben gewoon even tijd nodig om na zo’n onterechte nederlaag het koppie op wat anders te zetten. Vooral omdat we de dag erna overal geconfronteerd worden met dit verlies. In de krant, op TV, op het werk of met sociale interacties. Dit ebt pas weg na een dag of 2, en daarna hebben wij pas tijd om onze wonden te likken. Aan de mentaliteit lag het niet, aan het veldspel ook niet. Uit onderzoek is gebleken dat Castaignos dit seizoen al 21(!) grote kansen gemist heeft. 21!!!! En nee, ik wil niet zeggen dat het allemaal ligt aan onze spits, maar dit zijn niet de cijfers die je graag bij een spits wil zien. Hij kan goed zelf kansen creeëren, maar maakt die kansen eigenlijk nooit af. Iets wat je bij een spits wel graag wil zien. Aan de kansen ligt het niet, aan de toevoer ook niet. Luc moet toch echt even in de spiegel kijken want hij raakt (hopelijk) aankomend seizoen al zijn basisplaats kwijt. Hopelijk tussen haakjes, want ik hoop ook dat hij wel laat zien dat het een goede spits is waar we van uit kunnen gaan. Al vrees ik met grote vrezen.

Castaignos krijgt de longtong van Promes, de sperzieboontjes van Tadic. Het ei wordt gegeven door Mokhtar en Gutierrez levert de spitskool. Alleen weet Luc niet hoe hij pindasaus moet maken. En dus krijgen de supporters een een niet te eten maaltijd voorgeschoteld.